Wat het huiswerk van je zoon teweeg kan brengen

Fotalbum-dagboek van Luuk (2004)

De oudste (8 jr/groep 5) had deze week z’n eerste huiswerkopdracht. Voor de geschiedenisles moet hij een werkstuk maken over zijn eigen geschiedenis. Hij krijgt telkens een kleine opdracht waarin de ouders een aantal vragen moeten beantwoorden voor hem, waarmee hij vervolgens een verhaal moet schrijven. Vragen als: wanneer kon ik kruipen, lopen, praten, wanneer ging ik naar de peuterspeelzaal, wanneer voor ‘t eerst naar school enzovoort. Gelukkig hield ik in de periode waar die vragen betrekking op hadden een soort van fotoalbum-dagboek bij: een album met daarin foto’s (en de bijbehorende datum, heel handig, achteraf) en om de zoveel tijd een soort van dagboekje over de voorbije periode. Daarmee kon ik vrij eenvoudig de gestelde vragen beantwoorden. Ik zag echter ook dat een serie vervolgvragen me in de problemen zou brengen, want bij z’n vierde levensjaar houdt het wel zo’n beetje op met foto’s en verhalen. Ze zijn er wel, die foto’s…. Maar niet zo geordend en al zeker niet ingeplakt, voorzien van een datum en een verhaal. Allerlei goede *ahum* redenen heb ik daarvoor, zoals twee verhuizingen naar twee verschillende woonplaatsen, met twee heel kleine kinderen en allerlei andere dingen.

En nu ik gisteravond zo met dat huiswerk bezig was, vond ik het opeens ineens erg jammer dat ik het niet meer bijhoud. En dus, heb ik me plechtig voorgenomen, ga ik het weer oppakken. Gewoon vanaf de leeftijd die ze nu hebben. Dat gat er tussen in dicht ik wel een keer. Als ik mezelf dat nu ga opleggen, komt het er niet van denk ik. En waarom ik dit hier op mijn blog schrijf? Dan is er vast iemand die me er eens aan herinnert. Want je weet hoe dat met goede voornemens gaat… 😉